κάτι που έχω χτίσει με υπομονή και κόπο
Κάποτε πίστευα στις ελλείψεις.
Ότι αυτό που δεν έχεις, πρέπει να το αποκτήσεις. Αυτό που δεν κατέχεις,
πρέπει να το μάθεις. Αυτό που δεν μπορείς να φτιάξεις, πρέπει να το
κατασκευάσεις. Πώς ό,τι μας λείπει μας στιγματίζει, γιατί μας εμποδίζει
να κατακτήσουμε αυτό που θα θέλαμε.
Κάποτε έμαθα ότι τίποτα δεν μας λείπει,
όλα είναι μέσα μας, πλάι μας, πολύ κοντά μας και αν θέλουμε μπορούμε να
δημιουργήσουμε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτό που μας λείπει, αν θέλουμε
μπορούμε να μάθουμε να το καλλιεργούμε, αλλά αν δεν μπορούμε δεν έγινε
και τίποτα. Η ζωή φροντίζει από μόνη της να έχουμε επιλογές ώστε να
συνθέτουμε το παζλ με ό,τι μας λείπει, φέρνοντας μας ευκαιρίες,
ανθρώπους, καταστάσεις που μας βοηθούν, αρκεί να έχουμε τη διαύγεια να
το αντιληφθούμε.
Κάποτε κατάλαβα ότι όταν πάρεις μια απόφαση, δημιουργούνται δρόμοι που σε πάνε κάπου.
Στην αρχή τα μονοπάτια είναι θολά, δεν βλέπεις καθαρά, μπορεί να
παραπατάς. Σε αυτό το σημείο είναι που δεν πρέπει να σταματήσεις ούτε
για μια στιγμή. Επιταχύνεις το βήμα για να βγεις στο φως, στο δρόμο που
θα σε οδηγήσει στο ξέφωτο. Εκεί θα δεις καθαρά τι συμβαίνει. Εκεί
μπορείς να πάρεις μια ανάσα.
Κάποτε μπόρεσα να εμπιστευτώ τα άγνωστα μονοπάτια.
Να νιώσω ασφάλεια για το τι κρύβεται στο τέλος ενός δρόμου. Όταν
αφήνεις τη βολή σου, όταν θυσιάζεις τις συνήθειες που γίνονται μοιραία
το ναρκωτικό σου, όταν ξεφορτώνεσαι τα φορτία που συσσωρεύονται στους
ώμους και στην ψυχή σου, τότε μπορείς να τρέξεις ελεύθερα προς όποια
κατεύθυνση θελήσεις. Είναι σίγουρο πως θα καταλήξεις στο ίδιο πάντα
μέρος, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η καρδιά σου. Εκεί που πραγματικά
θα ήθελες να είσαι.
Κάποτε ένιωσα τι ήθελε να μου πει το εσωτερικό μου παιδί.
Μου φώναζε αλλά το αγνοούσα επιδεικτικά, το τιμωρούσα για τη φασαρία
που έκανε και με ενοχλούσε. Αν του επιτρέψεις να σου μιλήσει έχει τόσα
πολλά να σου πει. Όλες εκείνες τις αλήθειες που γνωρίζεις ήδη αλλά
φοβάσαι να παραδεχτείς. Όλα εκείνα που ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να
κατανοήσεις. Όλα εκείνα που ένα παιδί γνωρίζει και αντιλαμβάνεται με
μοναδικό και αληθινό τρόπο. Κάποτε άρχισα να αποδέχομαι τι συμβαίνει γύρω μου.
Να μην αρνούμαι την πραγματικότητα των καταστάσεων και των ανθρώπων.
Όταν συνειδητοποιείς τι συμβαίνει, τότε μόνο μπορείς να το
αντιμετωπίσεις. Όταν δεν μπορείς να το αλλάξεις, παραδέχεσαι την ύπαρξη
του και με βάση αυτή, χαράσσεις τη δική σου πορεία και αφήνεις το δικό
σου σημάδι στο χρόνο.
Κάποτε δοκίμασα να αγαπώ αυτό που είμαι.
Τα μοναδικά χαρίσματα και ελαττώματα μου. Αν προσπαθήσεις να φερθείς
στον εαυτό σου όπως θα ήθελες να σου φέρονται οι άλλοι, θα γίνουν οι
άλλοι εσύ και εσύ οι άλλοι. Και η αρμονία θα γεμίσει τις περισσότερες
πτυχές της ζωής σου.
Κάποτε είπα θα σταθώ να δω τι έχω καταφέρει.
Μια παύση για να απολαύσω κάτι που έχω χτίσει με υπομονή και κόπο. Αν
μάθεις να απολαμβάνεις χωρίς να χάνεσαι σε ένα αέναο παιχνίδι που δεν
οδηγεί πουθενά, θα νιώσεις ότι αξίζει να συνεχίσεις.
Κάποτε αφέθηκα να με παρασύρει η ροή…
Μαρκέλλα Καζαμία
kissmygrass
Via
Κάποτε πίστευα στις ελλείψεις.
Ότι αυτό που δεν έχεις, πρέπει να το αποκτήσεις. Αυτό που δεν κατέχεις,
πρέπει να το μάθεις. Αυτό που δεν μπορείς να φτιάξεις, πρέπει να το
κατασκευάσεις. Πώς ό,τι μας λείπει μας στιγματίζει, γιατί μας εμποδίζει
να κατακτήσουμε αυτό που θα θέλαμε.
Κάποτε έμαθα ότι τίποτα δεν μας λείπει,
όλα είναι μέσα μας, πλάι μας, πολύ κοντά μας και αν θέλουμε μπορούμε να
δημιουργήσουμε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτό που μας λείπει, αν θέλουμε
μπορούμε να μάθουμε να το καλλιεργούμε, αλλά αν δεν μπορούμε δεν έγινε
και τίποτα. Η ζωή φροντίζει από μόνη της να έχουμε επιλογές ώστε να
συνθέτουμε το παζλ με ό,τι μας λείπει, φέρνοντας μας ευκαιρίες,
ανθρώπους, καταστάσεις που μας βοηθούν, αρκεί να έχουμε τη διαύγεια να
το αντιληφθούμε.
Κάποτε κατάλαβα ότι όταν πάρεις μια απόφαση, δημιουργούνται δρόμοι που σε πάνε κάπου.
Στην αρχή τα μονοπάτια είναι θολά, δεν βλέπεις καθαρά, μπορεί να
παραπατάς. Σε αυτό το σημείο είναι που δεν πρέπει να σταματήσεις ούτε
για μια στιγμή. Επιταχύνεις το βήμα για να βγεις στο φως, στο δρόμο που
θα σε οδηγήσει στο ξέφωτο. Εκεί θα δεις καθαρά τι συμβαίνει. Εκεί
μπορείς να πάρεις μια ανάσα.
Κάποτε μπόρεσα να εμπιστευτώ τα άγνωστα μονοπάτια.
Να νιώσω ασφάλεια για το τι κρύβεται στο τέλος ενός δρόμου. Όταν
αφήνεις τη βολή σου, όταν θυσιάζεις τις συνήθειες που γίνονται μοιραία
το ναρκωτικό σου, όταν ξεφορτώνεσαι τα φορτία που συσσωρεύονται στους
ώμους και στην ψυχή σου, τότε μπορείς να τρέξεις ελεύθερα προς όποια
κατεύθυνση θελήσεις. Είναι σίγουρο πως θα καταλήξεις στο ίδιο πάντα
μέρος, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η καρδιά σου. Εκεί που πραγματικά
θα ήθελες να είσαι.
Κάποτε ένιωσα τι ήθελε να μου πει το εσωτερικό μου παιδί.
Μου φώναζε αλλά το αγνοούσα επιδεικτικά, το τιμωρούσα για τη φασαρία
που έκανε και με ενοχλούσε. Αν του επιτρέψεις να σου μιλήσει έχει τόσα
πολλά να σου πει. Όλες εκείνες τις αλήθειες που γνωρίζεις ήδη αλλά
φοβάσαι να παραδεχτείς. Όλα εκείνα που ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να
κατανοήσεις. Όλα εκείνα που ένα παιδί γνωρίζει και αντιλαμβάνεται με
μοναδικό και αληθινό τρόπο. Κάποτε άρχισα να αποδέχομαι τι συμβαίνει γύρω μου.
Να μην αρνούμαι την πραγματικότητα των καταστάσεων και των ανθρώπων.
Όταν συνειδητοποιείς τι συμβαίνει, τότε μόνο μπορείς να το
αντιμετωπίσεις. Όταν δεν μπορείς να το αλλάξεις, παραδέχεσαι την ύπαρξη
του και με βάση αυτή, χαράσσεις τη δική σου πορεία και αφήνεις το δικό
σου σημάδι στο χρόνο.
Κάποτε δοκίμασα να αγαπώ αυτό που είμαι.
Τα μοναδικά χαρίσματα και ελαττώματα μου. Αν προσπαθήσεις να φερθείς
στον εαυτό σου όπως θα ήθελες να σου φέρονται οι άλλοι, θα γίνουν οι
άλλοι εσύ και εσύ οι άλλοι. Και η αρμονία θα γεμίσει τις περισσότερες
πτυχές της ζωής σου.
Κάποτε είπα θα σταθώ να δω τι έχω καταφέρει.
Μια παύση για να απολαύσω κάτι που έχω χτίσει με υπομονή και κόπο. Αν
μάθεις να απολαμβάνεις χωρίς να χάνεσαι σε ένα αέναο παιχνίδι που δεν
οδηγεί πουθενά, θα νιώσεις ότι αξίζει να συνεχίσεις.
Κάποτε αφέθηκα να με παρασύρει η ροή…
Μαρκέλλα Καζαμία
kissmygrass
Via
Tags
ΕΙΔΗΣΕΙΣ