Τρεις οι επιζώντες στη Μαγνησία, ενώ ο Δημ. Κάλμπαρης θυμάται. Τιμήθηκαν οι τρεις επιζώντες στη Μαγνησία του έπους της Αλβανίας 1940-41, παρουσία του αιωνόβιου Δημήτρη Κάλπαρη και της συζύγου του ενός εκ των δύο εν ζωή ηρώων...
Αλέκου Σιαμαρέλου 98 ετών και Νίκου Βίτσιου, πρώην βιομήχανου 99 ετών.
Η περιγραφή του εορτάζοντα χθες Δημήτρη Κάλμπαρη, που παρά την ηλικία των 100 χρόνων, είναι ακμαίος και χαίρεται τα παιδιά του, τα δύο εγγόνια και τα τέσσερα δισέγγονά του, συγκλονίζει, καθώς έζησε το Αλβανικό μέτωπο πολεμώντας από την αρχή μέχρι το τέλος στην πρώτη γραμμή και έχασε ολόκληρο το τάγμα του, κάτι που θυμάται και δακρύζει.
Ο νεαρός τότε στρατιώτης ανήκει στους ήρωες του «υψώματος 731» της Βορείου Ηπείρου, που αναχαίτισαν, πληρώνοντας βαρύ τίμημα σε αίμα, τις επιθετικές ενέργειες του Ιταλικού στρατού να εισβάλει στο Ελληνικό έδαφος.
Ο ίδιος, παραβρέθηκε στην εκδήλωση, με τον γιό του, συνταξιούχο στρατιωτικό, την εγγονή του και το δισέγγονό του και δέχτηκε να μιλήσει για την εποχή εκείνη, που μας γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια και θαυμασμό για τον ηρωισμό των ανθρώπων αυτών, που ξυπόλητοι τα έβαλαν με τον σύγχρονο για την εποχή Ιταλικό στρατό και βγήκαν νικητές. Ο κ. Κάλμπαρης θυμάται ότι υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία με την κλάση του το 1938 και απολύθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1940. Δεν πρόλαβα να βγάλω τα ρούχα μου και με κάλεσαν ξανά, μας έντυσαν και μας έβαλαν στο τρένο για την Αλβανία», θυμάται. Όπως ανέφερε, όταν κατέβηκαν με το τρένο στην Καλαμπάκα ο ταγματάρχης τους ενημέρωσε ότι οι Ιταλοί μπήκαν στην Ελλάδα και έσπασαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και ξεκίνησαν τη μεγάλη πορεία προς την Αλβανία. Την ημέρα περπατούσαμε στα δάση και τις νύχτες στο δρόμο και πήγαμε στην πρώτη γραμμή», είπε ο ήρωας του ’40. Όπως θυμάται, από την ώρα που έφτασαν στα Αλβανικά βουνά, άρχισαν οι μάχες στο ύψωμα 1200.
Με το που ξεκίνησαν οι μάχες, νεκρός έπεσε ο πρώτος εξάδελφος του κ. Κάλπαρη, διότι σηκώθηκε γιατί κρύωσε μέσα στα χιόνια, με αποτέλεσμα να τον βρει Ιταλική σφαίρα από την απέναντι πλευρά του λόφου. Πέντε μήνες με μια κουραμάνα!
Ο νεαρός τότε ήρωας θυμάται ότι όταν έφτασαν στην Αλβανία, πέταξαν τα ρούχα που τους είχαν δώσει οι μάνες τους όταν ξεκινούσαν για το μέτωπο, για να μην έχουν βάρος και κράτησαν μόνο τα πυρομαχικά και ένα σακίδιο με μια κουραμάνα που τους έδωσε ο Ελληνικός Στρατός, που ήταν και το μοναδικό φαγητό τους για πέντε μήνες, καθώς δεν έφταναν στα υψώματα που γινόταν οι μάχες τα ζώα για να μεταφέρουν εφόδια.
Ο κ. Κάλμπαρης θυμάται ότι για να επιβιώσει έτρωγε τις φλούδες από τα δένδρα, ενώ κατά την προέλαση του Ελληνικού Στρατού, που κατέβηκαν από τα υψώματα μήνες μετά, βρήκαν ψόφια άλογα, οπότε έκοψε ένα κομμάτι και το έβαλε στο σακίδιο και έτρωγε… Ήμασταν νηστικοί, είχαμε μεγάλη πείνα, κρυώναμε, μας είχαν καταφάει οι ψείρες και δεχόμασταν συνεχώς σφαίρες», είναι οι αναμνήσεις του ήρωα του Αλβανικού έπους, που θυμάται ότι η χλαίνη του ήταν γεμάτη τρύπες από τις σφαίρες, στη διάρκεια του πολέμου, που ήταν παρόν για την πατρίδα, όπως λέει. Αποδεκατίστηκε το τάγμα
Όσον αφορά στη μάχη του υψώματος 731 στην Αλβανία, ο κ. Κάλμπαρης δήλωσε ότι το τάγμα του, που αποτελούσαν 1700 στρατιώτες αποδεκατίστηκε από τα Ιταλικά πυρά και κατάφεραν να γυρίσουν ζωντανοί 15-20 στρατιώτες και ο ίδιος είναι ο μοναδικός επιζών από το Βόλο.
Όπως ανέφερε με λυγμούς, «μας θέρισαν με τα αυτόματα στραμμένα πάνω μας. Πόλεμος να μη γίνει ποτέ». Απολύθηκε αντί να τον τιμήσουν
Ο κ. Κάλμπαρης λέει με παράπονο ακόμη και σήμερα, ότι αντί να τον τιμήσουν που πολέμησε για την πατρίδα, τον απέλυσαν από τη δουλειά του και έχει παράπονο έστω κι αν πέρασαν 66 χρόνια από τότε. Ο γιός του ήρωα εξήγησε ότι ο πατέρας του εργαζόταν στο Δήμο Βόλου και ο τότε δήμαρχος Θ. Κλαψόπουλος τον απέλυσε ως χουντικό, ενώ ο ίδιος δεν είχε όχι μόνο ανάμιξη, αλλά ιδέα περί τίνος πρόκειται. Πηγή
Via
Ο ίδιος, παραβρέθηκε στην εκδήλωση, με τον γιό του, συνταξιούχο στρατιωτικό, την εγγονή του και το δισέγγονό του και δέχτηκε να μιλήσει για την εποχή εκείνη, που μας γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια και θαυμασμό για τον ηρωισμό των ανθρώπων αυτών, που ξυπόλητοι τα έβαλαν με τον σύγχρονο για την εποχή Ιταλικό στρατό και βγήκαν νικητές. Ο κ. Κάλμπαρης θυμάται ότι υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία με την κλάση του το 1938 και απολύθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1940. Δεν πρόλαβα να βγάλω τα ρούχα μου και με κάλεσαν ξανά, μας έντυσαν και μας έβαλαν στο τρένο για την Αλβανία», θυμάται. Όπως ανέφερε, όταν κατέβηκαν με το τρένο στην Καλαμπάκα ο ταγματάρχης τους ενημέρωσε ότι οι Ιταλοί μπήκαν στην Ελλάδα και έσπασαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και ξεκίνησαν τη μεγάλη πορεία προς την Αλβανία. Την ημέρα περπατούσαμε στα δάση και τις νύχτες στο δρόμο και πήγαμε στην πρώτη γραμμή», είπε ο ήρωας του ’40. Όπως θυμάται, από την ώρα που έφτασαν στα Αλβανικά βουνά, άρχισαν οι μάχες στο ύψωμα 1200.
Με το που ξεκίνησαν οι μάχες, νεκρός έπεσε ο πρώτος εξάδελφος του κ. Κάλπαρη, διότι σηκώθηκε γιατί κρύωσε μέσα στα χιόνια, με αποτέλεσμα να τον βρει Ιταλική σφαίρα από την απέναντι πλευρά του λόφου. Πέντε μήνες με μια κουραμάνα!
Ο νεαρός τότε ήρωας θυμάται ότι όταν έφτασαν στην Αλβανία, πέταξαν τα ρούχα που τους είχαν δώσει οι μάνες τους όταν ξεκινούσαν για το μέτωπο, για να μην έχουν βάρος και κράτησαν μόνο τα πυρομαχικά και ένα σακίδιο με μια κουραμάνα που τους έδωσε ο Ελληνικός Στρατός, που ήταν και το μοναδικό φαγητό τους για πέντε μήνες, καθώς δεν έφταναν στα υψώματα που γινόταν οι μάχες τα ζώα για να μεταφέρουν εφόδια.
Ο κ. Κάλμπαρης θυμάται ότι για να επιβιώσει έτρωγε τις φλούδες από τα δένδρα, ενώ κατά την προέλαση του Ελληνικού Στρατού, που κατέβηκαν από τα υψώματα μήνες μετά, βρήκαν ψόφια άλογα, οπότε έκοψε ένα κομμάτι και το έβαλε στο σακίδιο και έτρωγε… Ήμασταν νηστικοί, είχαμε μεγάλη πείνα, κρυώναμε, μας είχαν καταφάει οι ψείρες και δεχόμασταν συνεχώς σφαίρες», είναι οι αναμνήσεις του ήρωα του Αλβανικού έπους, που θυμάται ότι η χλαίνη του ήταν γεμάτη τρύπες από τις σφαίρες, στη διάρκεια του πολέμου, που ήταν παρόν για την πατρίδα, όπως λέει. Αποδεκατίστηκε το τάγμα
Όσον αφορά στη μάχη του υψώματος 731 στην Αλβανία, ο κ. Κάλμπαρης δήλωσε ότι το τάγμα του, που αποτελούσαν 1700 στρατιώτες αποδεκατίστηκε από τα Ιταλικά πυρά και κατάφεραν να γυρίσουν ζωντανοί 15-20 στρατιώτες και ο ίδιος είναι ο μοναδικός επιζών από το Βόλο.
Όπως ανέφερε με λυγμούς, «μας θέρισαν με τα αυτόματα στραμμένα πάνω μας. Πόλεμος να μη γίνει ποτέ». Απολύθηκε αντί να τον τιμήσουν
Ο κ. Κάλμπαρης λέει με παράπονο ακόμη και σήμερα, ότι αντί να τον τιμήσουν που πολέμησε για την πατρίδα, τον απέλυσαν από τη δουλειά του και έχει παράπονο έστω κι αν πέρασαν 66 χρόνια από τότε. Ο γιός του ήρωα εξήγησε ότι ο πατέρας του εργαζόταν στο Δήμο Βόλου και ο τότε δήμαρχος Θ. Κλαψόπουλος τον απέλυσε ως χουντικό, ενώ ο ίδιος δεν είχε όχι μόνο ανάμιξη, αλλά ιδέα περί τίνος πρόκειται. Πηγή
Via