H Σουζάνα Bάις -μία Εβραία από το Κόσιτσε της πρώην Τσεχοσλοβακίας- ήταν μόλις 16 ετών όταν μπήκε στο θάλαμο αερίων του Αουσβιτς, μαζί με τη μητέρα και την αδελφή της. Μία σπάνια βλάβη στις... μηχανές του θανάτου τής έσωσε τη ζωή. «Ημασταν περίπου 30 άνθρωποι εκεί μέσα και σκεφτόμουν πως είχε φθάσει το τέλος. Υπήρχε όμως μία αμυδρή μυρωδιά αερίου. Πολύ αμυδρή. Και ξαφνικά, μετά από λίγα λεπτά, άνοιξαν οι πόρτες και μας οδήγησαν προς τα έξω. Καταλάβαμε πως κάτι δεν λειτουργούσε». Αυτά συνέβησαν τον Ιούνιο του 1944. Μισό περίπου χρόνο αργότερα, σε άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, η Βάις κοίταξε ξανά το θάνατο κατάματα. Και κατάφερε πάλι να επιζήσει χάρη στην προνοητικότητά της. Οταν έφθασε η σειρά της για τη μοιραία ένεση με στρυχνίνη, έστριψε τον καρπό της και η βελόνα τρύπησε μόνο το δέρμα της. Είχε ήδη παρακολουθήσει τους μπροστινούς της στη σειρά να χάνουν ο ένας μετά τον άλλο τη ζωή τους. Και τότε -σχεδόν από ένστικτο- σήκωσε ένα δεμάτι άχυρα, πήρε το σύρμα που τα ένωνε και τρύπησε το χέρι της για να φύγει το δηλητήριο. Με τη «μικροεπέμβαση» αυτή κατάφερε να σώσει δύο ακόμη κρατούμενους αλλά και την αδερφή της, Ατζι. Οι δύο γυναίκες -αφού είδαν τον πατέρα τους να δολοφονείται στο Αουσβιτς και τη μητέρα τους να πυροβολείται μπροστά στα μάτια τους λίγο αργότερα καθ’ οδόν προς την Εσθονία- έζησαν για χρόνια αγαπημένες μαζί με τις αναμνήσεις τους στην Ιερουσαλήμ. Εκεί ζει μέχρι σήμερα η Σουζάνα, ηρωίδα ενός ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε αυτές τις μέρες στο Ισραήλ και έχει τίτλο «Μία ιστορία σε Τρίτο Πρόσωπο». Σε τρίτο πρόσωπο γιατί η 87χρονη σήμερα γυναίκα μιλάει παγερά, σχεδόν αδιάφορα για τις φρικτές εμπειρίες που έζησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για χρόνια, λέει, δεν μπορούσε να χύσει ούτε ένα δάκρυ, ένιωθε σαν να είχε υποφέρει κάποια άλλη. Η… λύτρωση ήρθε κατά κάποιο τρόπο πέρυσι το καλοκαίρι, όταν μαζί με την οικογένειά της επισκέφθηκε το Αουσβιτς.
Πηγή
Via
Via