Η τάση των νεογέννητων μωρών να ξυπνούν τη νύχτα για να θηλάσουν είναι ένα χαρακτηριστικό που αναπτύχθηκε για να μειώσει τη γονιμότητα των μητέρων τους...
υποστηρίζει ένας κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος.
Με αυτό τον τρόπο, περιορίζεται ο αριθμός των αδελφών που θα αποκτήσουν και έτσι βελτιώνονται οι πιθανότητες επιβίωσής τους, γράφει στην επιθεώρηση «Evolution, Medicine and Public Health» ο δρ Ντέιβιντ Χέιγκ, καθηγητής στο Τμήμα Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Όπως επισημαίνει στο άρθρο του, ο θηλασμός δρα ως φυσικό αντισυλληπτικό κατά το πρώτο εξάμηνο μετά τον τοκετό, εμποδίζοντας τις γυναίκες να ανακτήσουν την έμμηνο ρύση τους.
Το γεγονός αυτό ήταν ωφέλιμο για τους προγόνους μας, γράφει, διότι όσο λιγότερα παιδιά είχε μία οικογένεια τόσο λιγότερος ανταγωνισμός υπήρχε για το ποιος θα καταναλώσει τα λιγοστά εφόδια που είχαν και τόσο μικρότερος ήταν ο κίνδυνος εξάπλωσης λοιμωδών νοσημάτων, υποστηρίζει ο δρ Χέιγκ.
Επιπλέον, η απόκτηση νέου παιδιού σε σύντομο χρονικό διάστημα έπειτα από μία εγκυμοσύνη σχετίζεται με αυξημένη νηπιακή θνησιμότητα, προσθέτει.
Και τονίζει πως «τα οφέλη της καθυστέρησης της επόμενης εγκυμοσύνης είναι τόσο σημαντικά» ώστε είναι πιθανό το ένστικτο των νεογέννητων να τα ωθούσε να κρατούν τις μητέρες τους ξύπνιες και να τα θηλάζουν όλες τις ώρες.
Ο δρ Χέιγκ εκτιμά ότι για το φαινόμενο αυτό πιθανώς ευθύνονται τα γονίδια των πατέρων. Στοιχεία από μωρά με σύνδρομο Angelman, μία σπάνια αναπτυξιακή διαταραχή που κάνει τα μωρά να μην ησυχάζουν ποτέ, υποδηλώνουν ότι τα πατρικά γονίδια είναι αυτά που καθορίζουν τον θηλασμό και την έγερση.
Επιπλέον, γράφει ότι η ηλικία των έξι μηνών στην οποία τα μωρά ξυπνούν πιο συχνά μέσα στη νύχτα συμπίπτει με την χρονική περίοδο κατά την οποία οι μητέρες συνήθως ανακτούν τη γονιμότητά τους.
Συνεπώς, η συμπεριφορά των βρεφών «είναι τμήμα της φυσικής κληρονομιάς μας», καταλήγει.
Ωστόσο, αντίθετη άποψη εκφράζει ο δρ Τζέιμς Τζ. ΜακΚένα, καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Notre Dame της Ιντιάνα και παγκοσμίου φήμης ειδικός στη σχέση μητέρας-μωρού, ο οποίος υπογράφει ένα σχόλιο που συνοδεύει το άρθρο του δρος Χέιγκ.
Ο δρ ΜακΚένα υπογραμμίζει ότι ο θηλασμός παρέχει μία σειρά από οφέλη σε μητέρα και μωρό, τα οποία υποδηλώνουν ότι η νυκτερινή έγερση του μωρού για να φάει μπορεί απλώς να είναι ένας τρόπος για να διατηρείται όσο το δυνατόν πιο χορτάτο και υγιές, και όχι ένα μέσον για να μην αποκτήσει γρήγορα κι άλλα αδελφάκια.
Via
Via