χτυπούσαν οι γυναίκες με ειδικές βέργες πολύ δυνατά και για αρκετή ώρα. Αυτή ήταν μια δουλειά που συνήθως γινόταν από υπηρέτες καθώς χαλιά εκείνα τα χρόνια είχαν οι πιο εύποροι άνθρωποι. Οπότε αν κάποιος είχε χαλιά θα είχε και υπηρέτρια για να τα καθαρίζει. Βέβαια τα χαλιά όπως τα ξέρουμε σήμερα δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια. Συγκεκριμένα πριν την ανακάλυψη της ηλεκτρικής σκούπας υπήρχαν πιο μικρά χαλιά που ήταν πολύ πιο εύκολο να καθαριστούν από τα τεράστια και ογκώδη χαλιά που κυκλοφόρησαν αργότερα. Η ηλεκτρική σκούπα στην πρώτη της μορφή ανακαλύφθηκε το 1860 και τα χαλιά στις αρχές του 19ου αιώνα προστατεύονταν με άλλα υφάσματα που τοποθετούνταν πάνω σε επιφάνειες που χρησιμοποιούνταν συχνότερα. Αν για παράδειγμα, τα παιδιά της οικογένειας ήθελαν να παίξουν πάνω στο χαλί, τοποθετούνταν άλλα μικρότερα λεπτά χαλιά ή υφάσματα πάνω στα οποία κάθονταν τα παιδιά. Τον 19ο αιώνα τα χαλιά καλύπτονταν από ένα μεγάλο ύφασμα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες γιατί ήθελαν να τα προστατεύουν από το φως του ήλιου. Όλο το δωμάτιο καλυπτόταν από υφάσματα για να διατηρείται έτσι το χαλί σε καλή κατάσταση για τον επόμενο χειμώνα. Για να καθαριστούν τα χαλιά τα χτυπούσαν με βέργες και για να αφαιρεθούν λεκέδες είχαν συγκεκριμένο τρόπο καθαρισμού. Για λεκέδες μελανιού έβαζαν πάνω στο λεκέ λεμόνι. Αν έπεφτε λάδι πάνω στο χαλί, το καθάριζαν με νερό και μετά έβαζαν πάνω στο λεκέ ένα ζεστό καρβέλι λευκού ψωμιού. Τοποθετούσαν το μισό ψωμί πάνω στο λεκέ και το άλλο μισό από κάτω και έτσι τρίβανε τον λεκέ και από τις δύο μεριές. Στο τέλος κρεμάγανε το χαλί σε σχοινιά και το άφηναν εκεί για 1-2 μέρες. Πηγή
Via