Οι εξελίξεις στη υπόθεση του βιασμού και της έκδοσης της 12χρονης στα Σεπόλια έχουν σοκάρει την ελληνική κοινωνία. Οι συνεχείς αποκαλύψεις που αφορούν αυτή την υπόθεση δεν μπορούν παρά να εντείνουν τον αποτροπιασμό. Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα έρευνα της Prorata επιχείρησε να διερευνήσει αν οι πολίτες πιστεύουν ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη στην υπόθεση του Κολωνού καθώς και ποια ποινή θεωρούν κατάλληλη για όσους έχουν καταδικαστεί για βιασμό ανηλίκων.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, η πλειονότητα των πολιτών πιστεύει ότι είτε δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη (38%), είτε ότι αυτό θα συμβεί αλλά στον ελάχιστο βαθμό (33%), με μόλις το 29% να θεωρεί ότι αυτό θα συμβεί σε επαρκή, δηλαδή μέτριο ή μεγάλο, βαθμό. Η αίσθηση για μη απόδοση δικαιοσύνης διαπνέει οριζόντια τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, νεότερους και μεγαλύτερους ηλικιακά, και υπερβαίνει ιδεολογικές τοποθετήσεις, με τους μόνους που καταγράφονται ως ελαφρώς πιο αισιόδοξοι/ες να είναι όσοι και όσες αυτοτοποθετούνται στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η άποψη των πολιτών σχετικά με την κατάλληλη ποινή για όσους και όσες έχουν καταδικαστεί για βιασμό ανηλίκου. Σε αυτό το ερώτημα η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών (78%) θεωρεί την ισόβια κάθειρξη ως την ελάχιστη των ποινών που πρέπει να επιβάλλεται έναντι του 18% που θεωρεί τη δια βίου κράτηση ως μία αναλογική της πράξης ποινή και του 3% που τάσσεται υπέρ του δικαιώματος επανένταξης στην κοινωνία μετά από αρκετά χρόνια κράτησης. Η πεποίθηση περί μη δυνατότητας σωφρονισμού των καταδικασμένων για βιασμό ανηλίκων ατόμων διαπερνά οριζόντια τους πολίτες, ανεξάρτητα από το φύλο και την ηλικία αλλά και τις πολιτικές τους αντιλήψεις. Ενδεικτικό της ειδεχθούς πρόσληψης του αδικήματος, είναι το εύρημα σύμφωνα με το οποίο ακόμα και όσοι/ες αυτοτοποθετούνται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, που παραδοσιακά τείνουν να αντιλαμβάνονται την κράτηση ως μέσω σωφρονισμού και τελικά επανένταξης, συμμερίζονται με συντριπτικό τρόπο ότι η δια βίου κράτηση χωρίς δικαίωμα επανένταξης στην κοινωνία είναι η μόνη ικανοποιητική ποινή για τον συγκεκριμένο τύπο εγκλήματος.
Εν κατακλείδι, φαίνεται ότι η προτίμηση σε εξαιρετικά αυστηρές και μάλλον αμιγώς τιμωρητικού χαρακτήρα ποινές συνδέεται με τη χαμηλή προσδοκία για απόδοση δικαιοσύνης, καθώς και με μια συνολικότερη έλλειψη εμπιστοσύνης στο σωφρονιστικό σύστημα. Η δυσπιστία απέναντι σε έναν ακόμα κρίσιμης σημασίας θεσμό, η οποία είναι φανερό να έχει ενταθεί από το πλήθος των υποθέσεων παιδικής κακοποίησης που έχουν δει το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, συνιστά μια ακόμα συνθήκη – ανοιχτή πληγή για τη δημοκρατία. Έναν ελέφαντα στο δωμάτιο που δεν μπορούμε για πολύ ακόμα να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε.
Η ταυτότητα της έρευνας
